Eigenlijk ben ik een verhalenvanger….
Zo zat ik bij een aanstaand bruidspaar thuis voor het vangen van hun verhaal zodat ik daar een rake speech van kan maken, en zo had ik mijn lieve vriendin aan de telefoon die vroeg of ik haar en haar broer wilde helpen met het vormgeven van de afscheidsceremonie voor het plotselinge overlijden van hun lieve mooie vader!
Dat was multitasken ten top! En toch ook weer niet……het gaat allemaal over liefde. Alles is liefde. En toch zijn het ook uitersten, de dualiteit van het leven. De zon en de maan, licht en duister, vreugde en verdriet. Het is er allemaal. Het hoort bij het leven.
De trouwspeech kan wachten, ik ben altijd ruim op tijd met mijn trouwgesprekken en zorg dat ik alsnog ruim op tijd begin met het uitwerken van dit prachtige en vooral ook grappige liefdesverhaal! Ik weet van mijzelf dat ik goed kan plannen & organiseren en heb er ook alle vertrouwen in dat ik dit trouwgesprek op een later moment tot een prachtig verhaal kan maken!
De rouwspeech kan niet wachten, binnen die 5 dagen moet het gebeuren. En vol overgave en met heel veel liefde ben ik er vol voor gegaan. Het was voor mij mijn eerste rouwspeech en mijn eerste rouwgesprek. En wat voelde ik mij vervult dat ik mijn lieve vrienden mocht bijstaan in deze moeilijke en kwetsbare periode in hun leven. Ik ben bij ze aan de keukentafel gaan zitten en heb vooral hen veel laten praten, met af en toe een verdiepende vraag van mijn kant. Schrijven schrijven schrijven, alle details, het verhaal achter het verhaal….nog geen idee hebbende hoe ik hier een mooi samenhangend verhaal van zou kunnen maken. Een Rouwgesprek is namelijk toch echt wel ‘andere koek’ dan een Trouwgesprek. Natuurlijk zijn er veel emoties, is er verdriet, en toch is er ook ALTIJD een lichtpuntje en is daar die lach bij een mooie herinnering.
De volgende dag……schrijven schrijven schrijven, liefst in de vroege ochtend na mijn wandeling om 6uur. Dan ben ik op mijn best, ben ik scherp en is mijn geest super helder! Eenmaal aan het uitwerken vergeet ik (zoals altijd als ik verhalen van mensen vang en schrijf 😊) de tijd! Na een paar uur toch maar weer een mooi begin van een rake speech op papier weten te zetten. Ik ben tevreden, voor dat moment en ga even andere dingen doen. Later op de dag pak ik het er weer bij en vervolg ik mijn mooie ‘taak’. Eind van de dag heb ik de speech klaar en verstuur ik het naar de familie, zodoende hebben zij ook nog een paar dagen de tijd om het eigen te maken en te oefenen. Nog wel een tikje onzeker, “heb ik het wel goed gedaan?” “misschien sla ik wel volledig de plank mis!” “hopelijk vinden ze het goed”….etc etc…..mijn welbekende stemmen, die ik tegenwoordig trouwens wel steeds minder serieus weet te nemen 😊.
En eind van de dag krijg ik bericht van ze, hoe dankbaar ze mij zijn dat ik dit voor ze heb gedaan, hoe RAAK het verhaal is, dat ik ze hiermee zo ontzettend heb ‘ontzorgt en dat het rouwgesprek ‘an sich’ hen ook helpt in een stuk verwerking: “het is exact het leven van papa!”. Mijn hart maakt een sprongetje, ik krijg kippenvel over mijn hele lijf, DIT is waarom ik dit doe. En eigenlijk ook besef ik nu, “ik ben eigenlijk een verhalenvanger!”. Ja, ik ben ook een spreker, maar misschien ben ik bovenal, vanuit mijn pure interesse in MENSEN, wel een VERHALENVANGER!
Mooi hoe zo’n proces verloopt en dit is voor mij weer ‘het bewijs’, de enige manier om te ontdekken ‘wat je te doen hebt’ is door gewoon te DOEN! Just do it!
Comments