De man met de rollator

Met grote regelmaat wandel ik in de vroege ochtend een vast rondje van zo’n drie kwartier. Een heerlijke start van mijn dag. Die ochtendstilte, de frisse lucht, het geeft me vitaliteit én helderheid. Helderheid in alles wat ik doe (en ook in alles wat ik níét doe 😉). Maar goed, daar zou ik zomaar nog eens een aparte blog aan kunnen wijden. Wie weet, ooit…

Vandaag wil ik het hebben over iets (of eigenlijk iemand) anders: de man met de rollator.

Ik kwam hem regelmatig tegen tijdens mijn ochtendwandelingen. Een man op leeftijd, al is leeftijd ook maar een getal, schuifelend over het fietspad met zijn rollator. Soms keek hij op, vaak niet. Soms groetten wij elkaar, soms niet, maar zijn aanwezigheid viel me altijd op. En toen… zag ik hem ineens een tijd niet meer. En eerlijk? Ik vroeg me af of hij misschien overleden was. Stilletjes nam ik afscheid van iemand die ik eigenlijk niet kende.

Maar vanochtend, tot mijn verrassing: daar was hij weer! Geparkeerd op zijn rollator, even op adem aan het komen. Zijn gezicht zwaar van de inspanning, zijn neus afwisselend dichtknijpend om goed te kunnen ademen. Voor het eerst sprak ik hem aan. “Gaat het goed met u?” vroeg ik.

“Jawel hoor,” zei hij. “Ik moet even goed doorademen. Heb last van m’n benen en rug. Even uitrusten, en dan ga ik weer verder.”

Ik complimenteerde hem. Dat hij dit tóch maar even doet, elke keer weer. Wat goed van hem! Hij glimlachte een beetje vermoeid, maar ook een beetje trots.

Wat me het meest bijbleef, waren zijn donkerbruine ogen, doordrenkt met levenservaring en we keken elkaar recht aan. Er zat zoveel in: vermoeidheid, vastberadenheid, maar ook zachtheid. In die paar seconden merkte ik: we zagen elkaar echt, echt contact. Geen haast, geen afleiding.

Ik wenste hem een fijne dag en liep verder.

Wat ik hier zo waardevol aan vind, is hoe zo'n klein moment zo veel kan betekenen. Een minuut van echte aandacht. Eerlijk contact. Een gesprek dat misschien nauwelijks woorden nodig heeft, maar des te meer menselijkheid bevat. Deze man, met zijn rollator, heeft een verhaal. Net als jij. Net als ik.

En dát is precies waarom ik Verhalenvanger ben. Het gaat over respect, warmte en liefde. Over ruimte geven aan het verhaal van de ander, hoe klein of groots ook. Ook al is het maar even. Ook al is het maar een minuut. Want ieder verhaal verdient het om gezien en gehoord te worden.

#momentdieraken

#verhalenvanger

#liefde